يکي از عناصر اصلي و حياتي در طراحي محوطه، وجود آب است كه قسمتي از آن منحصراً براي آبياري، حفاظت گياهان و بخش ديگر به منظور ايجاد و خلق زيبائي در طراحي مورد استفاده قرار مي گيرد.
ولي آنچه که مورد توجه است وجود و تأثير آب از لحاظ زيبائي و تنوع در محوطه فضاي سبز، از قبيل تشيكل آب نماها حوض و حوضچه است. آب در حال حركت كه فرو مي ريزد قطره قطره مي چكد، موج مي زند، مي ريزد، يا مي پاشد، مي تواند بر جنبش و هيجان محوطه بيفزايد.
فواره ها و آبنماها مي توانند به مقدارزيادي در خنك كردن هواي محل تأثير داشته باشد .
طراحي آب نما در محوطه فضاي سبز به شکلهاي مختلف كه جنبه تزئيني داشته باشد، بستگي كامل به ذوق و سليقه طراح دارد .
طراحي فضاي سبز
1) فضاهاي سبز عمومي: بيشترين مورد از فضاي سبز است که در دسترس مي باشد اين فضاها عمومي مکاني جهت بازي ها و مناطق ورزش است. فضاهاي ياد شده اساساً براي اين منظور طراحي يا تجهيز شده اند.
وجود نيمکت، روشنايي، آبخوري، دستشويي، کف سازي معابر و دسترسي از اجزاء اصلي اين نوع فضاها به شمار مي روند.
2) فضاهاي سبز نيمه عمومي: فضاهاي سبزي که بازدهي اکولوژيکي دارند، ليکن استفاده کنندگان آن ها، نسبت به فضاهاي سبز عمومي محدودتر هستند. محوطه هاي باز بيمارستان ها، پادگان ها و ادارات دولتي و. در اين دسته قرار مي گيرند.
3) فضاهاي سبز خياباني: نوعي از فضاهاي سبز شهري هستند که به طور معمول درختکاري حاشيه ي باريکي از حد فاصل مسيرهاي پياده رو و سواره رو را تشکيل مي دهند و يا به صورت متمرکز در فضاهاي نسبتا کوچک ميدان ها و يا در زمين هاي پيرامون بزرگ راه ها و خيابان ها شکل گرفته اند .
طراحي فضاي سبز ويلا
وظيفه اجتماعي و مهم طراحي فضاي سبز، ايجاد هماهنگي ميان هنر و علم، به منظور سازمان دهي برنامه ريزي و طراحي كل محيط و منظر است. امروزه با توجه به اين كه سلامت و رفاه انسان اهميت خاصي پيدا كرده است، دست يابي به توانايي پايدار محيط و منظر، بدون از بين بردن و كاهش كيفيت منابع، يك اصل حياتي در اين حرفه است.
تفاوت ديگري كه طراحي فضاي سبز با ديگر هنرها دارد، اين است كه يك طرح لنداسکيپ فضاي سبز، پس از پايان مراحل ساخت، در حقيقت هنوز تكميل نشده است و تنها در طول زمان، به شكل نهايي خود دست پيدا مي كند. به همين، دليل حفاظت و نگهداري پروژه، پس از اجرا، ضامن حفظ و بقاي آن است و از اهميت و يژه اي برخوردار خواهد بود.
طراحي فضاي سبز، در مقياس هاي كوچك، بايد مبتني بر راحتي، زيبايي، دوام و صرفه ي اقتصادي باشد. طراحي فضاي سبز، به عنوان بخشي از اصول طراحي فضاي سبز شهري، فرآيندي انساني است كه با بهبود كيفيت كالبدي محيط زيست سرو كار دارد .
آن چه كه بايد در اصول و قواعد طراحي محوطه فضاي سبز، به آن اشراف داشت، اين است كه يك فضاي سبز (در هر مقوله اي كه باشد ) از يك سو، جز يي از شهر است و نمي توان بدون توجه به كل، در مورد جزء برنامه ريزي و طراحي انجام داد و از سوي ديگر، هر فضاي سبزي، به منزله ي يك كل است كه از تركيب اجزاء مانند: راه ها، باغچه ها، محوطه سازي، مبلمان و المان ها تشكيل مي شود و ضمن اين كه بايستي كليت در تمامي اجزا احساس شود، اجزا نيز به خوبي طراحي شوند.
در طراحي فضاي سبز، از گياهان به عنوان عناصر معماري مي توان استفاده كرد. اين عناصر، همانند ديگر عناصري كه در طراحي به كار گرفته مي شوند، از ويژگي هاي بصري مانند: نقطه، خط فرم، رنگ و بافت برخوردار هستند. بايستي اين ويژگي ها براساس اصول زيبايي شناختي، يعني وحدت، ريتم مناسب، تعادل، توازن و مقياس چيده شوند تا بتوان به محيطي دلپذير دسترسي پيدا كرد.
درباره این سایت